burun

is.

1. İnsan və heyvanın üzündə iybilmə və tənəffüs orqanı. Dik burun. Düz burun. Yastı burun. Burun pərdəsi (burun deşiklərinin arasındakı pərdə).

2. Müxtəlif şeylərin, alətlərin və s. -nin uc tərəfi, irəli çıxan hissəsi. Çəkmənin burnu. Dəhrənin burnu. Külüngün burnu. Burun vurmaq – tənəklərin uclarını kəsmək.

3. coğr. Qurunun, dənizin içinə girən dağlıq, qayalıq hissəsi. Zığ burnu. Ümid burnu. – Bakının cənub tərəfində dənizə doğru uzanan iki burun vardır. H. S..

◊ Burnu qanamamaq – heç bir zərər görməmək. <Əbülhəsən bəy:> Müvəffəq olduq, bir nəfərin də burnu qanamadı, yenə də silahları və patronları aparıb . . təhvil verdik. M. S. O.. İnsanların bu mübarizliyi mal-qaranı fəlakətdən xilas etdi. Bir buzo- vun da burnu qanamadı. R. R.. Burnu ovulmaq – cəzalanmaq. <Müəllimə:> Hərifin nə burnu ovuldu! M. C.. Burnundan düşmək – tamamilə oxşamaq, eyni olmaq. Burnundan gəlmək – ziyan görmək, zərər çəkmək, xeyrini görməmək, çox pis nəticələnmək. Burnunu ovmaq – cəzalandırmaq. <İbrahim xan:> Kəlbəli qudurub, məni tanımaq istəmir. Onun burnunu ovmaq lazımdır. Ç.. Burnunu yuxarı tutmaq – iddialanmaq, lovğa olmaq, təşəxxüs satmaq, başqalarına xor baxmaq. Burnunun ucu göynəmək – əldə edilə bilməyən bir şeyi çox arzu etmək, həsrətini çəkmək. Burnunun ucunda – lap yaxınlıqda.